Unki majburi ke ghav gehre hai
Unki saanson pe bhi pehre hai
Koyi dekh na le ye soch ke kahi
Ashq aankhon mein hi tehre hai
Aakhir kise sunaye dil ka dard
Kareeb hai jo vo to behre hai
Zindagi ko mehekate rahe sada
Yaadon ke pal bade sunhare hai
Kis pe kare aitbaar is jahan mein
Nakaab mein chupe bewafa chehre hai..
Ek pal bhi dekhna gawara nahi
usay
Zara bhi ehsas hamara nahi usay
Wo SAAHiL se dekhta raha dubna
hamara
Hum bhi dubte rahe par pukara
nhi usay
नशीब माझ असाच
प्रत्येक वेळा मला रडवत.....
आशा करते सुखाची,
दुख माझ्या वाट्याला येत.
कधी खूप मनापासून वाटत
कुणीतरी साथ द्यावी.
दुखी मनाला सुखाची
थोडी तरी आस द्यावी.
पण पुन्हा नशीब माझ
माज्यापुढे येवून ठाकत.
"कुणी दिला तुला स्वप्न
बघण्याचा अधिकार",
सारखा सारखा मला विचारत.
स्वप्न बघण्याचा अधिकार,
मला माझ्या नशिबाने दिला नाही.
कारण श्रीमंत आई-बापाच्या
पोटी जन्म माझा झाला नाही.
श्रीमंती तर सोडाच साधे
आई- बापाचे प्रेम हि मला मिळाल नाही.
कस स्वप्न सजवणार
मी त्या राजकुमारीच....
जेव्हा माझ नशीबच
माझ्या सोबत नाही.
मी Ek Deewana Tha
No comments:
Post a Comment